Κρόνος: Κίνηση μέσα στον Χώρο

απόσπασμα από το άρθρο μου

 ''Κρόνος: Το Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου''

που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό New Age Astrology (τεύχος 10) με αφιέρωμα στα πλανητικά αρχέτυπα.

''Ο Κρόνος ήταν ο μικρότερος γιός του Ουρανού και της Γαίας. Ο Ουρανός και η Γαία υπήρχαν έχοντας ο ένας τον άλλο, σε συνεχή ερωτική ένωση, κάτι που δεν επέτρεπε στα παιδιά της Γαίας να γεννηθούν. Υποκινούμενος από την μητέρα του, ο Κρόνος έκοψε τα γεννητικά όργανα του πατέρα του με ένα μικρό δρεπάνι'' 

Ο Χρόνος είναι Κίνηση μέσα στον Χώρο

Οι γονείς του Κρόνου, ο Ουρανός και η Γαία ήταν οι πρώτοι θεοί. Πριν απο αυτούς δεν υπήρχε τίποτα. Η Γαία γέννησε από μόνη της τον Ουρανό και αυτοί οι δύο ήταν το πρώτο ζευγάρι. Ο Ουρανός ήταν συνεχώς ενωμένος με την μητέρα του και δεν επέτρεπε στα παιδιά τους να γεννηθούν. Ουσιαστικά, δεν υπήρχε χώρος για τίποτε άλλο να έρθει σε εκδήλωση.

Το Ανεκδήλωτο είναι και η μόνη ενότητα. Η Εκδήλωση αρχίζει όταν δημιουργείται η δυαδικότητα. Η πρωταρχική δυαδικότητα είναι ο χώρος και η κίνηση. Η κίνηση στον χώρο φέρνει πάντα μια αντίδραση που έχει την βάση της  στην επιθυμια του χώρου για ακινησία. Γι' αυτό πάντα μια κίνηση σταδιακά φθίνει και γι΄αυτό ποτέ δεν υπάρχουν ευθείες γραμμές στον χώρο, αλλά καμπύλες και ελλείψεις.

Ο Κρόνος είναι αυτή η κίνηση μέσα στον χώρο. Η μητέρα Γαία-πρωταρχικός Χώρος λόγω της έμφυτης επιθυμίας της για ακινησία δε μπορεί η ίδια να κάνει κάτι για να έρθει σε εκδήλωση η συμπαντική ζωή. Τα παιδιά που κανει με τον Ουρανό παραμένουν μέσα της και δεν γεννιούνται. Η ίδια όμως προτρέπει τον Κρόνο να διακόψει την αιώνια και άχρονη σύνδεσή της με τον Ουρανό, κόβοντας το γεννητικό του όργανο, το οποίο είναι είναι ορθό και ευθύ και το οποίο με το σχήμα του συμβολίζει το γεγονός πως σε έναν χώρο που δεν έχει ακόμη υπάρξει, η κίνηση μπορεί να είναι ευθεία και όχι καμπυλωτή, αλλά τελικά δεν μπορεί μια τέτοια κίνηση να δημιουργήσει αποτελέσματα. Ουσιαστικά δεν πρόκειται για κίνηση, αλλά για την ακινησία του Χώρου που συμβολικά αναπαρίσταται από τον ακίνητο φαλλό του Ουρανό, σταθερά μέσα στην Γαία.  

Ο Κρόνος, με ένα κυρτό δρεπάνι που με το σχήμα του εκτός των άλλων, παραπέμπει και στην καμπυλότητα της κίνησης, διακόπτει την αιώνια και άχρονη επαφή τους, δημιουργώντας τον Χρόνο με την κίνησή του μέσα σε αυτόν τον Χώρο. Ο συνδυασμός χώρου και κίνησης είναι ουσιαστικά αυτό που δημιουργεί τον Χρόνο.

Ο Κρόνος και η μέτρηση του συμπαντικού Χρόνου

Οι παλιοί Αστρολόγοι έδιναν σημασία και μελετούσαν τις συνόδους του Δία με τον Κρόνο. Ο Κρόνος όντας ο πιο μακρυνός πλανήτης που μπορούσε να είναι ορατός στο ανθρώπινο μάτι είχε ντυθεί τον ρόλο του Μεγάλου Αγγελιαφόρου, ήταν ο πλανήτης που μετέφερε απο αυτή την περιοχή που ήταν πέρα από το ορατό, από αυτή την περιοχή που βρισκόταν ο αόρατος Θεός, τον μυστικό του Λόγο και τις μυστήριες βουλές του. Κάθε 20 χρόνια ο Δίας με την σύνοδό του με τον Κρόνο έπαιρνε αυτά τα μηνύματα της θείας Βούλησης και κατά την διάρκεια του έτους τα μετέφερε στον άνθρωπο, κάνοντας με τη σειρά του συνόδους με τους υπόλοιπους πλανήτες.

Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι για τους Εβραίους, λαός που έχει μελετήσει την Αστρολογία, ένας ανδρας θεωρείται υπεύθυνος για το κοινό καλο και συγκαταλέγεται στα υπεύθυνα μέλη της κοινότητας, όταν έχει κλείσει τα 20 έτη ζωής. Όταν δηλαδή έχει ήδη συμβεί μια σύνοδος Δια-Κρόνου στον χάρτη του και άρα το άτομο είχε κατά τον χρόνο που τα μηνύματα μεταφέρονται από τον Δια στους υπόλοιπους πλανήτες του, την ευκαιρία να γνωρίσει τι επιφύλασσε ο Θεός για το μέλλον του.

Ο άνθρωπος για να μετρήσει τον χρόνο του, για να τον οργανώσει και για να δώσει ίσως νόημα στην ζωή του χρησιμοποίησε ημερολόγια που βασίζονταν στις κινήσεις και τις σχέσεις των ουράνιων σωμάτων, κυρίως του Ηλίου και της Σελήνης. Τα ηλιακά, σεληνιακά ή σεληνο-ηλιακά ημερολόγια που ακόμη και σήμερα χρησιμοποιούνται για τον καθορισμό εορτών που σχετίζονται με τις εποχές και τους αναδυόμενους συμβολισμούς, καλύπτουν ενα μικρό κομμάτι του χρόνου, έναν μικρό κύκλο που επαναλαμβάνεται πολλές φορές βέβαια μέσα στην ζωή ενός ανθρώπου, αλλά πάντα παραμένει περιγραφικός του κύκλου της ζωής ενός ανθρώπινου όντος. Μετά τον θανατο του κάθε ανθρώπου το ημερολόγιο και ο χρόνος σταματά γι'αυτόν. Όμως για την Γη και ό,τι συμβαίνει πανω της ο χρόνος συνεχίζει να μετράει και η πορεία της εξέλιξης συνεχίζεται. Όταν σταματάει ο ανθρώπινος χρόνος, τότε αρχίζει ο χρόνος του Κρόνου.

Αναφέραμε λίγο πιο πάνω ότι οι αρχαίοι λαμβαναν υπόψιν τους τις συνόδους του Δία με τον Κρόνο γιατί κάθε 20 χρόνια μπορούσε να διαμοιραστεί το θεϊκό μήνυμα από την άγνωστη, αόρατη και ασύνειδη περιοχή στην γνωστή, ορατή, ενδοκρόνια περιοχή της συνείδησης. Για την μέτρηση μεγαλύτερων κύκλων που εκτείνονται κατά πολύ πέρα από την διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής, οι παλιοί Αστρολόγοι χρησιμοποιούσαν τις συνόδους Δία-Κρόνου, χωρίζοντάς τες μάλιστα και σε ειδικές κατηγορίες. Η σύνοδος που συνέβαινε μέσα στην τριπλότητά της ονομαζόταν Κανονική Σύνοδος, η σύνοδος που υπογράμμιζε την αλλαγή στην τριπλότητα κάθε 60 χρόνια ονομαζόταν Μεγάλη Σύνοδος, αυτή που συνέβαινε κάθε 2160 χρονια και που σηματοδοτούσε την αρχή μια καινούργιας εποχής (όπως η εποχή του Υδρόχου για παράδειγμα) ονομαζόταν Μεγαλειώδης Σύνοδος και σχετίζεται με την μετάπτωση των Ισημεριών, ενώ τέλος η σύνοδος που γινόταν κάθε 25.920 χρόνια και σηματοδοτούσε την αρχή μιας νέας μεγάλης περιόδου για τον πλανήτη (Μέγα Έτος) ονομαζόταν Θεϊκή Σύνοδος ή Σύνοδος Δύναμης. 

''Μετά τον ευνουχισμό του πατέρα του, ο Κρόνος πήρε την θέση του, αφού βέβαια ο Ουρανός τον προειδοποίησε πως την θέση του θα του την έπαιρναν τα παιδιά που θα έκανε'' 

Η συνείδηση της επαναληπτικότητας του χρόνου είναι κυτταρική γνώση.

Οσο ο Χρόνος δεν υπήρχε, το θεμα της διαδοχής των γενεών δεν υπήρχε εξίσου. Ο Ουρανός ήταν μόνος του με τη Γαία και μέσα σε αυτή την άχρονη τους ύπαρξη δεν υπήρχε παρελθόν, παρόν και μελλον. Ο Κρόνος δημιουργώντας με την κυρτή του κίνηση τον Χρόνο κατάλαβε πως μέσα στην κυκλικότητά του, αργά η γρήγορα κάποια πραγματα θα επαναλαμβάνονταν, οπως για παράδειγμα το οτι την πρωτοκαθεδρία του θα την έπαιρνε ενας αλλος απογονος του. Και όντως αυτό επρόκειτο να συμβεί.

Στην εξέλιξη του μύθου παρατηρούμε να επαναλαμβάνεται το ίδιο γεγονός με διαφορετικούς πρωταγωνιστές αυτη την φορα, στην θεση του Ουρανου ο Κρονος και στην θεση του Κρονου ο Δίας. Η διαφορά ομως στην ιστορία του Κρόνου ειίναι ότι τώρα υπάρχει η συνείδηση της κυκλικής επιστροφής και η γνώση που προέρχεται μέσα από την βιωματική δράση. Στον μύθο ο ίδιος ο Ουρανός προλέγει οτι η βασιλεία του Κρόνου θα τελειώσει από έναν παιδί του και αυτη η πρόρρηση του Ουρανού είναι σαν να έρχεται από μια φωνή εκτός χώρου και χρόνου.

Ο πλανήτης Κρόνος σχετίζεται αστρολογικά με το κάρμα που το άτομο φέρει από προηγούμενες ενσαρκώσεις (από ένα σημείο εκτός χώρου και χρόνου της δικής του ενσάρκωσης) και συνήθως σε αυτόν τον πλανήτη και στο πώς είναι τοποθετημένος σε ένα γενέθλιο χάρτη εντοπίζονται το πεδίο της ζωής όπου το άτομο θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις ελλείψεις του, αποπληρώνοντας το κάρμα του και προσπαθώντας βάζοντας τους όρους και τα όριά του να καταφέρει να επιβιώσει. Πρόκειται για ένα σημείο συνείδησης στον χάρτη το οποίο είχε κάποτε πρόσβαση σε ένα κομμάτι λίγο πιο πέρα από την συνείδηση, στο συλλογικό ασυνείδητο, την οποία όμως τώρα δεν τη έχει πλέον, γιατί την έχει (δια)κόψει..